فقر و غنای مذموم

توضیحات

سلام علیکم. بسم الله الرحمن الرحیم.   امام صادق علیه السلام در روایتی می فرمایند: لا تَکُن بَطِرا فِی الغِنى ، و لا جَزِعا فِی الفَقرِ. در غنی و ثروت سرمست مشو و در تهیدستى بیتابى مکن.

غنا و فقر دو پدیده واتفاق در زندگی انسان هست که برای هر فردی در دوران عمر رخ می دهد که ممکن است با اختیار فرد باشد یا بدون اختیارش باشد.

خود فقر و غنا بد نیستند چرا که گاهی اوقات غنا و ثروت وسیله نجات و سعادت انسان می شود لذا در روایات آمده: نِعمَ العَونُ عَلى تَقوَى اللّه ِ الغِنى؛توانگرى ، یاورى نیکو براى تقواست.  از طرفی نیز فقر و نداری گاهی موجب سعادت و جلب رحمت الهی می شود.

آنچه غنا و فقر را ناپسند و مذموم می کند، این است که انسان در هنگام غنا و ثروت به طغیان و سرکشی و غرور بیفتد و یا در هنگام فقر به جزع و اضطراب و بی قراری دچار شود.


متن اصلی جهت مطالعه بیان کنندگان:


مرتبۀ ثالثه
صورت ثانیه

جلسه 64، 1379/2/25

من وصیة ابی عبدالله(علیه‌السلام) لابن جندب: و لاتکن بطراً فی الغنی و لاجزعاً فی الفقر.

(تحف العقول، صفحۀ304)

 

فقر و غنی، دو پدیده و دو عارضه در زندگی انسان هستند که برای هر کس در دوران عمر پیش می‌آید که ممکن است با اختیار شخص باشد و یا بدون اختیار او.

و این دو پدیده فی حدّ نفسه قبح و بدی ندارند؛ غنی گاهی وسیلۀ نجات و سعادت انسان می‌شود و لذا در روایات وارد شده: نعم العون الغنی علی التقی. و فقر نیز گاهی موجب خوشبختی انسان است؛ چون نداشتن پول و قدرت در بعضی موارد درِ خیرات را به روی انسان می‌گشاید. پس این دو پدیده وسیلۀ آزمایش الهی می‌باشند که برای افراد مقدّر شده و به خودیِ خود قبحی ندارند، لکن آنچه که این دو عارضه را به مرز صفت مذموم می‌رساند آن است که انسان هنگام غنی و ثروت به طغیان و سرکشی و غرور بیفتد و یا در هنگام فقر به جزع و اضطراب و بی‌قراری دچار شود